Verlegde grenzen

Ongelofelijk hoe de tijd voorbij vliegt! Ik zie en doe iedere dag zoveel bijzondere dingen dat ik eigenlijk helemaal geen tijd heb om het allemaal op te schrijven, dus bij voorbaat mijn excuses voor de kwaliteit van deze nogal gehaast geschreven blog.

Vorige week woensdag begon mijn reis in Hanoi, de hoofdstad van het land. Direct bij aankomst viel het gigantische verschil met Ho Chi Minh City op. Niet alleen gingen ’s avonds de winkels opeens dicht, ook de sfeer die er hangt is totaal anders. Communistischer? Het is moeilijk te beschrijven, maar op de strakke pleinen rondom grote overheidsgebouwen zie ik in ieder geval eerder een militaire parade voorbij komen dan tussen de scooters in Ho Chi Minh City. Omdat ik de taxi’s hier voor geen meter vertrouw, heb ik lopend de hele stad doorkruist, op jacht naar alle toeristische highlights. Hoewel het een stuk minder druk is, bleef het oversteken ook hier een avontuur, en niet op zijn minst doordat zie hier aan elektrische scooters doen. Tweemaal ben ik aangesproken door Vietnamese studenten, wat ik ondertussen wel gewend ben aangezien ze dat in Ho Chi Minh City ook deden als je het waagde vijf minuten op een bankje in een park te gaan zitten, maar wat ik toch leuk blijf vinden. Zij doen het omdat ze hun Engels willen oefenen, en voor mij is het niet alleen gezellig (als ze te verstaan zijn) maar ook handig, omdat ze met liefde en plezier je persoonlijke gids willen zijn.

Omdat ik de beperkte tijd die ik heb om rond te reizen niet wil verspillen aan de grote stad, ben ik vrijdagochtend direct weer vertrokken naar Halong Bay. Deze tweedaagse boottocht met overnachting op een privé-eiland is veruit het duurste wat ik tot nu toe in Vietnam gedaan heb, maar was iedere cent meer dan waard. Ondanks dat het over het algemeen grauw en grijs was (niet koud), kon ik niet stoppen me vergapen aan de rotsen die overal om je heen fier uit het water oprezen. De groep van ongeveer twintig man bestond ook alleen maar uit leuke mensen – één hiervan was zelfs mijn buurmeisje van een paar huizen verder in Tilburg met wie ik vroeger voetbalde op straat, maar echt al jaren niet meer had gezien! - en ik heb me prima vermaakt met kayakken, zwemmen, chillen bij een groot kampvuur en luisteren naar de zee op tien meter afstand van mijn bed.

Zondag zat ik dankzij een sleeping bus alweer op een hele andere plek in het land: Sapa. Toen we ’s ochtends om 6 uur uit de bus gegooid werden, had ik nog geen idee wat ik zou gaan doen die dag. Na een paar rondjes door het dorp te zijn gelopen en tientallen keren te zijn aangesproken door minoritypeople die ook allemaal mijn gids wilden zijn, had ik mijn tweedaagse trektocht door de bergen met overnachting in een homestay bij de lokale bevolking gevonden (wat wel veel toevoegde, al voelden de pannenkoeken als ontbijt niet heel authentiek). De gids Mi (ofzo), een H’mong (één van de vele minorities die hier in de dorpjes rondom Sapa leven) kon verbazingwekkend goed Engels en heeft mij en de drie Amerikanen met wie ik een groep vormde door de rijstvelden geholpen. Bergwandelen ben ik wel gewend, maar dit was toch een graadje heftiger dan de Franse Alpen. Het was gelukkig tijdens de hele tocht droog, maar omdat dat de dagen ervoor wel anders was geweest, was het steile pad naar beneden door de vallei op sommige plekken veranderd in een modderstroom. Modderige, schuin aflopende paden van soms maar tien centimeter breed met aan de ene kant een bak water met rijstplanten en aan de andere kant een afgrond naar het volgende terras vind ik nog steeds een behoorlijke uitdaging, maar voorzichtig vogeltje als ik ben, was ik één van de weinigen die de tocht is doorgekomen zonder moddervlek op zijn kont door een glijpartij.

Omdat ik geen genoeg kon krijgen van het landschap en de weersvoorspellingen goed waren, besloot ik nog een dag langer in Sapa te blijven en een motorbike te huren om naar wat uitzichtpunten in de buurt te crossen. Spijt hiervan heb ik zeker niet, maar ik heb wel geleerd nooit meer op de weersvoorspellingen te vertrouwen. Het heeft de hele dag geregend en het uitzicht bestond vooral uit wolken. Daarnaast was ik twee dagen ervoor zo slim geweest om mijn regenjas kwijt te raken, dus moest ik het doen met een poncho die erop gemaakt was om vooral niet de regen buiten, maar wel je zweet binnen te houden, dus ik was aan het eind van de dag compleet verkleumd. Gelukkig heb ik een nieuwe hobby gevonden in motorbike rijden en waren de watervallen waar ik naartoe gereden ben de kou meer dan waard. Het uitzicht heb ik er maar bij bedacht.

Vanuit Sapa ging de reis door naar Ninh Binh, ook wel ‘Halong Bay on land’ genoemd. Ook dit was weer anders en ook dit was weer prachtig. Het grootste pluspunt hierbij vond ik wel dat je niet vast zat op een boot, maar zelf een fietsje kon huren en de bergen op kon klimmen, al doen ze hier overduidelijk niet aan het begaanbaar maken van paden. Soms zeggen foto’s meer dan woorden, dus daar verwijs ik hierbij maar naar.

De laatste natuurstop voor ik terug ga naar de kust voor wat steden was Phong Nha, een national park met de grootste grotten van de wereld. De allergrootste heb ik maar laten schieten; daar kun je alleen met een zevendaagse trip van 3000 dollar in, maar paradise cave van 31 km lang was de eerste kilometer al indrukwekkend genoeg en zwemmend dark cave ontdekken was ook een hele bijzondere ervaring.

Wat deze reis eigenlijk nog wel het leukste maakt, buiten alle wonderen die ik hier te zien krijg, zijn de mensen die ik onderweg tegenkom. De combinatie van compleet je eigen gang kunnen gaan en tegelijkertijd de gezelligheid van andere reizigers om je heen hebben is iets wat ik nog nooit eerder had ervaren, maar wat ontzettend veel toevoegt aan dit avontuur. Ja, ik heb eraan moeten wennen, maar ik ben ontzettend blij dat ik deze stap gezet heb!

Liefs,
Marlieke

P.s. ik mag niet meer foto’s op deze website plaatsen zonder te betalen, dus daarvoor verwijs ik vanaf nu naar facebook.