Een kwestie van overleven

Lieve allemaal,

Blijkbaar kan ik toch geen avonturen beleven zonder het allemaal op te willen schrijven. En blijkbaar vind ik schrijven voor mezelf niet leuk genoeg, dus blaas ik deze blog ruim een week na het begin van mijn reis toch nog nieuw leven in. Het is een beetje laat voor een introductieverhaaltje, maar voor iedereen die niet helemaal up-to-date is beantwoord ik kort enkele FAQ.

- Wat doe je in Vietnam?
De hoofdreden is het coschap oogheelkunde van vier weken in het Cao Thang Eye Hospital in Ho Chi Minh City. Officieel dan. Eigenlijk kijk ik nu al uit naar de twee weken erna, wanneer ik door het land ga backpacken.

- Met wie zit je daar?
Me, myself and I. Ja, helemaal alleen. En ja, dat maakt het spannend, maar dat maakt het ook een extra bijzondere ervaring! De eerste paar dagen waren er nog drie andere coassistenten (Paul, Marlous en Nienke) die hetzelfde coschap gelopen hebben, maar die zijn ondertussen begonnen aan hun eigen reis.

- Tot wanneer ben je precies weg?
Ik zit hier sinds 12 september en 26 oktober ben ik weer terug. Een welkomstcomité op het vliegveld wordt altijd gewaardeerd, maar aangezien ik 6.20u ’s ochtends aankom is het toegestaan hier nog eens een keer extra over na te denken.

Vrijdag 11 september was het dan na maanden van (mentale) voorbereiding eindelijk zover. De zeventien uur durende vlucht met tussenstop in Hong Kong was niet echt iets waar ik naar uit had gekeken. Zeker niet in mijn eentje. Gelukkig had ik gezellige buren in het vliegtuig en verliep alles van het verkrijgen van een visum tot het vinden van de juiste bus bij aankomst in Ho Chi Minh City zeer soepel – mede mogelijk gemaakt door de overvloedige hoeveelheid zweet bij 35 graden en een luchtvochtigheid van 100% – en had ik snel mijn hostel gevonden. De eerste dagen sliep ik bij de andere coassistenten op de kamer, maar omdat zij een weekendje in Singapore waren, had ik even het rijk alleen kon ik direct een welverdiend middagdutje doen.
’s Avonds wilde ik mezelf onderdompelen in de stad, maar toen bleek dat het pijpenstelen regende heb ik daar toch maar weer vanaf gezien. Zo letterlijk bedoelde ik het nou ook weer niet. Net toen ik me afvroeg hoe ik dan wel mijn eerste eenzame avond zou gaan overleven, werd aangeklopt door twee Hollandse jongens. Jermaine bleek de vriend van Marlous te zijn en hij en zijn vriend Alex waren de dag ervoor in Vietnam gearriveerd. Of ik met hen wilde eten en een drankje wilde doen. Dat ene drankje werd iets uitgebreid en deze geniale eerste avond eindigde dansend in een club midden in het backpackersdistrict van Ho Chi Minh City.

Geen kater of jetlag hield ons zondag tegen om naar de Cu Chi tunnels te gaan. Dit zeer innovatieve tunnelcomplex van honderden kilometers diende als uitvalsbasis voor guerrilla-aanvallen van de Vietcong. Hoewel de tunnels 10% groter waren gemaakt voor overmatig geproportioneerde Westerse toeristen, kreeg je van enkele meters door een tunnel kruipen al spontaan claustrofobie. Heel indrukwekkend!

Die avond kwamen Paul, Marlous en Nienke weer terug uit Singapore en tot ze woensdag naar Hanoi vertrokken hebben we continu met z’n zessen opgetrokken. Overdag in het ziekenhuis – waar ik in mijn volgende blog meer over zal vertellen – en ’s avonds als echte toeristen in het centrum van Ho Chi Minh City. Vanaf de 52e verdieping van de Bitexco Financial Tower hadden we een prachtig uitzicht over de stad en een traditionele Vietnamese full body massage bleek ook een bijzondere ervaring te zijn. Ik twijfel nog of ik ronddraaiende knieën in mijn kont echt ontspannend vind.

Toen de rest van de groep woensdag vertrok was ik eindelijk echt op mezelf aangewezen. Ik was eerst van plan om gewoon ’s avonds naar een populair backpackerscafé te gaan en daar aan te sluiten bij een random groep, maar aangezien de knoop in mijn maag me op de momenten dat ik probeerde te slapen de voorafgaande dagen vertelde dat ik er blijkbaar echt niet tegen kon om niet iedere avond volgepland te hebben, ben ik online actief op zoek gegaan naar vrienden. Tinder en couchsurfing bleken hiervoor ideale middelen te zijn. Na tot nu toe iedere avond een hapje, drankje of pubcrawl te hebben gedaan met een Fin, een Australische, een Braziliaanse, Singaporezen, Nederlanders en een Brit begin ik bijna te verlangen naar een avondje eenzaamheid.

Nee, ik ben niet alleen maar aan het feesten! De toeristische highlights zijn naar mijn mening alleen niet het meest interessante aan deze stad. Het echte avontuur is ver buiten het backpackersdistrict te vinden, waar de gemiddelde toerist nooit zal komen en je kan genieten van local food zoals de Vietnamezen het doen. Hoe ik daar dan wel kom? Achterop de motor bij een Brit genaamd Chris die hier al drie maanden woont en er een sport van maakt om zoveel mogelijk Vietnamese gerechten uit te proberen, bijvoorbeeld. Na de beste ‘bun thit nuong’ van de stad veranderde dit uitje pas echt in een avontuur toen tijdens een drankje in een lokale bar een man aan de tafel naast ons ruzie kreeg en zijn glas op de tafel kapot sloeg. Scherven vlogen alle kanten op; zo ook in de handen en benen van Chris, die meteen werd afgevoerd door een stuk of vijf vrouwen die zich enthousiast over hem ontfermden. Voor hem viel er dus weinig te klagen, maar toen ze sigarettentabak op de wonden drukten om het bloeden te stelpen begon de dokter in mij toch wel heftig te protesteren. Niet dat ik in de buurt mocht komen, dus laten we maar gewoon hopen dat het niet gaat infecteren.

Liefs,
Marlieke