The city that never sleeps

Zo wordt Ho Chi Minh City ook wel eens genoemd. Misschien kan dat ook niet anders als je 75% van je 7.5 miljoen inwoners in 10% van het totale stadsoppervlak propt. Ik kan het in ieder geval niet ontkennen; de drukte is dag en nacht overweldigend. Het getoeter van auto’s en scooters is ondertussen vertrouwd achtergrondgeluid geworden en ik heb niet het idee dat de winkels in het backpackersdistrict ooit sluiten. Kinderen proberen je op de meest onmogelijke tijden nog dingen aan te smeren (en afhandig te maken), en mede dankzij de papieren muren van het hostel waar ik verblijf, kan ik tot diep in de nacht meegenieten van de muziek van de naastgelegen bar. Ikzelf doe (helaas) iets te enthousiast mee met de trend om ‘s nachts niet te slapen door een zeer hardnekkige jetlag. Het enige voordeel hiervan is dat ik deze momenten kan gebruiken voor het schrijven van mijn blogs.
.
Na hier slechts twee weken te hebben rondgelopen, durf ik al te beweren dat ik me thuis begin te voelen in de drukte en hitte van deze imponerende stad. De eerste dagen vergeleek ik alles wat ik zag met mijn ervaringen in Kameroen, en omdat Ho Chi Minh City dan opeens wel heel westers overkomt, is een grote cultuurshock uitgebleven. Vol overgave ben ik opnieuw de strijd aangegaan met muggen en mensen die je hun winkels in proberen te trekken. Het afdingen gaat me bij iedere nieuwe lading mango’s weer beter af en ik kijk niet eens meer op van een ietwat te soepele stoelgang. Dat ik toch wel op een compleet ander continent zit, wordt vooral duidelijk door de mensen. Niet alleen zijn Vietnamezen zo klein dat ik moet bukken voor iedere parasol waar ik onderdoor probeer te lopen; ook hun houding ten opzichte van westerlingen is een wereld van verschil. Waar iedereen in Kameroen iets van je wilde hebben, ben ik hier alleen nog maar oprechte vriendelijkheid tegengekomen.

Iets waar ik me iedere dag nog over kan verbazen is het verkeer. De eerste keer dat ik een straat moest oversteken, heb ik mezelf minutenlang aan de kant van de weg staan afvragen of het niet oprecht suïcidaal zou zijn om het te proberen tot er een Vietnamees langskwam achter wie ik trillend en bevend aan kon hobbelen. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat deze mierenhoop van scooters, auto’s, fietsen en handkarren toch eigenlijk helemaal geen chaos is. Het is georganiseerde chaos. En er zijn hele duidelijke regels die een veilige oversteek (zo goed als) garanderen:
1. Blijf niet wachten tot er ruimte is. Tenminste, niet als je daadwerkelijk ook ergens wil komen. Wacht wel voor auto’s, want die rijden gewoon over je heen.
2. Verkeerslichten en eenrichtingswegen zijn er om genegeerd te worden.
3. Loop langzaam en doelbewust. Twijfel nooit en sta vooral nóóit stil! Motorrijders berekenen namelijk met beangstigende precisie hoe ze met een marge van gemiddeld twee centimeter achter je langs kunnen scheuren, ervan uitgaande dat je in hetzelfde tempo door blijft lopen.
4. Gebruik andere voetgangers, scooters en auto’s die ongeveer dezelfde kant uitgaan als schild.
5. Denk niet dat je ook maar één stap van de stoep kunt zetten zonder naar rechts te kijken. Spookrijden is hier algemeen geaccepteerd en zeker op kruispunten is het volkomen normaal om de binnenbocht te nemen.
6. Loop nooit met mobiel in je hand over straat als je ‘m niet kwijt wilt raken aan ‘motorcowboys’.

Naast de regels voor voetgangers zijn er natuurlijk ook regels voor scooters, en die begin ik door vele ritjes achterop bij verschillende mensen ook langzaam te doorgronden. Het grondbeginsel? Duwen! Ja pap, een helm is hier verplicht. Dat ze hier in tegenstelling tot in Kameroen achteruitkijkspiegels op hun scooters hebben, vond ik ook een hele geruststelling. Tot Na [dit is een naam, red.] toen ik zaterdag bij haar achterop de scooter zat een andere bestuurder schampte en de spiegel zo scheef kwam te staan dat ik de rest van de rit in de weerspiegeling de volle maan uitvoerig heb kunnen bestuderen.
Na – een Vietnamees meisje dat ik heb leren kennen via couchsurfing – is mijn nieuwe beste vriendin (volgens haar dan) en sleept me overal mee naartoe. Maandag was dat een rooftop bar in de buurt en een prachtig uitzichtpunt over het centrum van de stad aan de andere kant van de rivier. Opvallend aan deze twee plekken was de extreme rust die ervan uitging door het gebrek aan verkeer. Pas toen merkte ik hoe erg ik daaraan toe was. Helaas was dit moment van respijt maar van korte duur, want de avond moest natuurlijk afgesloten worden met een drankje. Na opnieuw een wilde rit – Na rijdt als een echte Vietnamese, wat iets minder goed is voor je adrenalinegehalte – kwamen we uit bij een zeer westers uitziende live music bar, waar je opeens vier euro moest betalen voor een biertje! En dan noemen ze dit land communistisch. Gelukkig was de band het zeker waard, al begon ik daar lichtelijk aan te twijfelen toen ze Dragostea Din Tei van O Zone begonnen te spelen. In Nederland zou geen enkele zichzelf respecterende band dit wagen, maar hier was het een ware kraker dus ik heb me er maar overheen gezet.

De rest van de week heb ik me weer vermaakt met nieuwe mensen ontmoeten en lekker eten uitproberen. Vrijdag dacht ik een keer vroeg naar bed te gaan, toen ik onderweg naar huis na het eten dezelfde Nederlanders als de week ervoor tegenkwam. Iedereen die wel eens kennis heeft gemaakt met mijn ruggengraat kan wel raden waar die avond eindigde. Jullie merken het wel, ik heb het echt zwaar ;).

Liefs,
Marlieke

P.s. Volgende blog vertel ik iets over het ziekenhuis, beloofd!