Oogbollen en middagdutjes
Door: Marlieke Dietz
Blijf op de hoogte en volg Marlieke
05 Oktober 2015 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Mijn werkdag begint om kwart voor zeven met een korte wandeling naar de bakker voor een Frans stokbrood. Toen ik nog gemiddeld vier uur daarvoor al wakker was door de jetlag kostte me dat nog weinig moeite, maar nu ik eindelijk aan het ritme hier gewend ben geraakt, sla ik dit ook wel eens over en eet ik banh mi tijdens de dertig minuten durende survivaltocht naar het ziekenhuis. Hoewel ik ondertussen een pro ben in oversteken zonder bijna-doodervaringen, kan deze wandeling nog steeds niet echt ontspannend genoemd worden doordat je je continu een weg moet banen tussen kraampjes en ondertussen van de sokken gereden wordt door scooters die via de stoep de files proberen te ontwijken. Daarnaast heb ik weer een chronische hoest ontwikkeld en ga ik minimaal een jaar eerder dood door de smog.
Tot nu toe heb ik wel iedere dag om acht uur levend het ziekenhuis bereikt, waar op een groot bord naast de ingang “we speak English” staat. Eén grote leugen. De kwaliteit van de zorg die ze hier leveren lijkt redelijk te zijn, maar je moet goed zoeken om een verstaanbaar Engels sprekende dokter te vinden. Na een paar dagen uitproberen en afwachten wie iets terug zegt als je jezelf voorstelt – extra moeilijk gemaakt doordat al die Aziaten op elkaar lijken en ook nog eens onuitspreekbare namen hebben – heb je de besten er echter wel uitgefilterd. Het zijn er ongeveer zes.
Net als in Afrika is de efficiëntie hier ver te zoeken, dus het is iedere dag even afwachten wie van de zes het meeste te doen heeft. Vandaag loop ik mee met dokter Dung, die me Mei Lin noemt omdat Marlieke toch echt te moeilijk is en iedere dag dezelfde youtube afspeellijst van twee uur heeft opstaan. Ik heb geen idee hoe oud ze is en ik durf ook geen gokje meer te wagen, want ik heb al een keer een vrouw van boven de veertig (bleek later) gevraagd of ze nog in opleiding was tot oogarts, en iemand waarvan ik dacht dat ze mijn leeftijd had, vertelde afgelopen week dat ze een dochter van acht had. Dokter Dung is in ieder geval een schat van een mens en bij iedere polipatiënt legt ze in gebrekkig Engels uit wat het probleem is.
Halverwege de ochtend is het tijd voor een reeks staaroperaties. Volgens mij is dit het enige type operatie dat ze hier doen en eerlijk gezegd had ik het na drie keer meekijken wel gezien, maar deze tien tot vijftien minuten durende ingreep is lopende bandwerk en ze doen er rustig tien op een ochtend. Mijn taak hierbij is in een hoekje op de grond zitten, meekijken op een scherm en niet in slaap vallen. Gelukkig is het om twaalf uur alweer tijd voor de lunch. Tot twee uur. Deze belachelijk lange pauze gebruiken verpleegkundigen om in een van de vele bedden of luxe ligstoelen een middagdutje te doen. De eerste weken heb ik niet anders gedaan, maar sinds ik ’s nachts slaap, gebruik ik deze tijd om de omgeving te verkennen en mijn reis door Vietnam te plannen, die woensdag al begint!
‘s Middags loop ik met dokter Nguyen mee. Zij is de enige die me vertelt wat de klacht is en me zelf de diagnose laat stellen met behulp van de spleetlamp. Best een uitdaging, maar verreweg de beste methode om iets te leren. Dat ze me graag in het diepe gooit bleek ook wel toen ik voor het eerst een pterygium (zoek maar op) verwijderd zag worden en direct de verdoving mocht zetten en de oogbol mocht hechten. Daarbij werd me wel op het hart gedrukt dat ik mijn mond moest houden, want de patiënt hoefde niet zo nodig te weten dat ik het deed…
Om vier uur zit de werkdag er alweer op. Hoewel ze in het ziekenhuis volgens mij nog steeds denken dat ik altijd eenzaam op mijn kamer zit, heb ik tot nu toe nog geen enkele avond niks te doen gehad. Ik heb het zelfs zo druk dat ik vorige week zondag al om zeven uur naast mijn bed stond om naar het War Remnants Museum te gaan. Dit museum over de Vietnamoorlog was zo indrukwekkend dat ik er drie uur rondgelopen heb en compleet depressief naar buiten kwam. Gelukkig hielp een onderdompeling in de drukte van Ben Than market goed om de gedachten te verzetten. Afgelopen weekend ben ik op een tweedaagse tour naar de Mekong Delta geweest, een gebied ten zuiden van Ho Chi Minh City waarvan ik ooit dacht dat het vooral uit ongerepte natuur en idyllische dorpjes bestond. Niets bleek minder waar, maar hoewel we overnachtten in een stad van twee miljoen inwoners was de rust voelbaar.
Woensdag is mijn laatste dagje in het ziekenhuis en vlieg ik ’s avonds naar Hanoi om vanaf daar in tweeënhalve week weer terug naar het zuiden te reizen. Hoewel ik er super veel zin in heb om de rest van Vietnam te ontdekken, vind ik het eigenlijk helemaal niet leuk om Ho Chi Minh City alweer achter te moeten laten. Ik mag dan een hoop klagen over de drukte; stiekem ben ik een beetje verliefd geworden op deze stad en alle mensen die ik hier ontmoet heb. Achja, goede reden om nog een keer terug te komen!
-
05 Oktober 2015 - 12:54
Meia:
Marlieke, je schrijft erg leuk en onderhoudend. Ik hoef geen moeite te doen om niet in slaap te vallen als ik het lees. Veel plezier op je trip vanaf woensdag en ik kijk uit naar je volgende verslag en daarna naar je volgende reis/co schap.
Gisteren hebben we op je moeder haar verjaardag heel gezellig met zijn 4en gewandeld in de Loonse en Drunense Duinen en een hapje gegeten bij Bosch en Duin. Toen de mannen erg nodig Ajax-PSV moesten gaan kijken hebben je moeder en ik nog een heerlijk toetje genomen en zijn de mannen naar huis gegaan. Geen probleem: we hadden twee auto's bij ons. -
05 Oktober 2015 - 18:54
Elly:
Leuk, Marlieke! Gelukkig dat het lukt de blog te plaatsen. We krijgen zo een mooi, behoorlijk avontuurlijk, beeld van je verblijf daar. En nu is het coschap al bijna afgerond. Ik hoop dat je ons tijdens je rondreis ook goed op de hoogte kan blijven houden. Heel veel plezier verder en blijf voorzichtig! Liefs, Elly -
05 Oktober 2015 - 20:54
Frank:
Weer erg leuke en informatieve blog, Marlieke!
Het gaat snel: al bijna op rondreis door het land.
Veel plezier en blijven opletten!
Frank -
06 Oktober 2015 - 09:46
Danique:
Fijn om te lezen dat je ook nog wat leert ;) Toch zal ik voor de zekerheid maar nooit met oogproblemen advies aan jou vragen! Ik ben blij dat je je vermaakt en hoop dat dat in tijdens het reizen ook zo zal zijn. Maar daar heb ik alle vertrouwen in! Geniet er nog van en zoals je ouders ook al zeggen; blijf voorzichtig en kom heel terug! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley