Een dag uit het leven van…

… Malika, Maleike, Malinka, Monica… Ik heb het allemaal gehoord. Allemaal, behalve Marlieke :P. Ondertussen zijn we al een week aan het werk in het ziekenhuis van Baigom, maar voor deze blog gaan we een weekje terug in de tijd ;).

Om zeven uur gaat de wekker. Gek genoeg heb ik hier weinig moeite met vroeg opstaan. Zelfs in het weekend sta ik altijd vóór negen uur naast mijn bed. Bij het ochtendritueel hoort een korte wandeling naar de bakker voor stokbrood dat ’s middags al niet meer te eten is. Officieel start onze dag in het ziekenhuis om acht uur, maar gemotiveerd als we zijn, zijn we tot nu toe in totaal één dag op tijd geweest. Veel maakt dat niet uit, want zelf houden ze zich ook niet strak aan een tijdsschema. Efficiëntie is in ieder geval gedurende de hele dag ver te zoeken. Vandaag is het donderdag, dus het is schoonmaakdag. Dat betekent dat een paar verplegers met een dweil wat water verplaatsen over de paden tussen de gebouwen, terwijl de rest zit toe te kijken vanaf een bankje. Om negen uur kunnen we dan toch echt aan de slag. Het is tijd voor ‘la ronde’: het saaiste moment van de dag. Twee tot drie keer per week maakt de dokter (directeur of internist) een ronde langs alle gehospitaliseerde patiënten, terwijl alle verplegers en stagiaires erachteraan hobbelen. Dat betekent dat rond de dertig man zich rond het bed van één patiënt probeert te verzamelen… Lichtelijk onmogelijk. Bij sommige patiënten vraagt de dokter alleen hoe het gaat en kijkt hij even in het dossier. Bij anderen houdt hij een soort mini-college voor alle medewerkers over de ziekte van de patiënt. Door het gebrek aan ruimte sta ik echter vaak zo ver weg dat ik de dokter zelfs niet had kunnen volgen als hij wel een verstaanbare taal had gesproken. Oké, niet overdrijven. Ik moet zeggen dat het accent hier steeds vertrouwder gaat klinken. We hebben een keer na het werk zonder grote taalproblemen een biertje gedronken met een verpleger die geen woord Engels kon en overschakelen tussen Frans en Engels gaat intussen moeiteloos.

Na de ronde gaan alle verplegers terug naar hun eigen afdeling. Afhankelijk van welke afdeling, volgt dan een ronde langs de patiënten voor wondverzorging of het uitdelen van medicijnen. Vandaag staan Paul en ik echter op de afdeling verloskunde, dat twee keer per week open is voor prenataal onderzoek en vaccinaties. Iedere keer verbaas ik me weer over de gigantische hoeveelheid zwangere vrouwen die zitten te wachten. Ik weet dat ze hier meer kinderen krijgen dan in Nederland, maar het lijkt wel alsof iedere vrouw (daarbij reken ik ook meisjes van veertien jaar) in de omgeving zwanger is! Van al deze vrouwen moet de bloeddruk gemeten en het gewicht opgeschreven worden. Na zelf een keer op de weegschaal te zijn gaan staan, heb ik besloten dat deze minstens vijf kilo minder aangeeft dan je daadwerkelijk weegt. Een hartslag horen is ook vrij lastig met een horde kakelende vrouwen op de achtergrond, maar na veel oefening heb ik er steeds meer vertrouwen in dat de uiteenlopende en zeer onwaarschijnlijke bloeddrukken (140/60 bijvoorbeeld) toch juist gemeten zijn. Als we alle vrouwen gehad hebben, mogen we door naar de vaccinatiepoli, waar we aan de lopende band kinderen voorzien van het orale poliovaccin tot uiteindelijk ook hier iedereen geholpen is en Paul en ik een lunch kunnen gaan samenstellen bij de verschillende straatverkopers. Diep respect voor deze kinderen, die met schalen eten, paraplu’s, dozen en teilen water op hun hoofd lopen alsof het niets is. Ik moet echt niet proberen met een schaal eieren op mijn hoofd rond te gaan lopen. Toch wil ik het vóór ik hier vertrek een keer geprobeerd hebben… Zonder de eieren wel te verstaan.

Rond een uur of één is er standaard niks meer te doen op vrijwel alle afdelingen en is het hopen op een spoedgeval of operatie. Zoals ik al zei, efficiëntie kennen ze hier niet. In plaats van minder verplegers in dienst te nemen, waardoor de rondes wat langer zouden duren, zit iedereen ’s middags een beetje voor zich uit te staren of ligt zelfs te slapen. Wij gebruiken deze tijd om een bezoekje te brengen aan het laboratorium, waar Paul zijn bloedgroep laat bepalen. Gewoon omdat het kan. Dan is er nog tijd om met de baby van een verpleegster te spelen en een andere verpleegster mijn haar te laten invlechten. Grote fout! Buiten het feit dat het ronduit lelijk was, heeft het me twee dagen hoofdpijn bezorgd en kostte het uithalen bijna even veel tijd als het invlechten (zo’n anderhalf uur). Alle Kameroenezen vonden het wél mooi, maar volgens mij zijn ze lichtelijk bevooroordeeld door de kleur. Vooral de meiden kunnen het niet laten mijn haren aan te raken of zelfs een haar uit mijn hoofd te trekken om het in hun eigen kapsel te hangen. Dit kapsel is vaak niet hun eigen haar, maar een pruik. Best begrijpelijk als zij ook zo’n hoofdpijn krijgen van het invlechten.

Aan het eind van de middag staat een operatie op de planning die we kunnen bijwonen. Er wordt een abces in het been van een jongetje met een spierontsteking ‘gedraineerd’, wat hier inhoudt dat ze het been opensnijden, erin rond wroeten tot er ongeveer een liter pus en bloed uit stroomt en het vervolgens volstoppen met gaasjes. De anesthesist vond me meer een moeder dan een dokter, omdat ik een blik van afschuw niet van mijn gezicht kon vegen en ging maar met me door de operatiekamer dansen om me op te vrolijken.

Dan is het alweer half vier geweest en zit onze dienst erop. Als we thuiskomen is Marrie er en staat er rond half zes een heerlijke maaltijd klaar. Na de afwas gedaan te hebben (serieus, ik word hier echt lui) vertrekt ze weer, waarna Paul en ik de rest van de avond voor ons alleen hebben. Omdat we van ASHIA na het donker niet zonder begeleiding naar buiten mogen en ik eigenlijk ook niet zou weten wat we buiten zouden moeten doen, zitten we iedere avond thuis. Afhankelijk van of er elektriciteit is, spenderen we de avond door een film te kijken, een boek te lezen, spelletjes te spelen op computer of mobiel of onze verslagen van deze reis te schrijven. Het komt ook regelmatig voor dat iemand van ons op de bank in slaap valt. Zo zijn we wel eens om twee uur ’s nachts wakker geschrokken om toch nog maar naar bed te verplaatsen.

Liefs,
Marlieke