Hemel op aarde

Toen ik foto’s aan mijn vorige blog wilde toevoegen, deed waarbenjij.nu moeilijk, dus ik zal het zo nog een keer proberen. Lukt het niet, dan zet ik vanaf nu alle foto’s op facebook. Mijn excuses aan iedereen zonder facebook, en welkom in de 21e eeuw ;). Een wereld zonder al deze communicatiemiddelen is moeilijk voor te stellen, maar sinds ik hier in Kameroen zit, voel ik totaal geen behoefte om iedere dag achter de computer te duiken en van iedereen bij te houden wanneer ze met wie, welk drankje op welk terras hebben gedronken. Gevolg: de enige reden dat ik naar het internetcafé ga, is om deze blogs te posten, waardoor ik zo goed als niet reageer op persoonlijke berichten. Sorry hiervoor, maar ik wil het liefst volop genieten van het Afrikaanse leven. Zie het als een teken dat het goed gaat! 

Zoals eerder gemeld, is Kameroen een Franse kolonie geweest. Ze spreken hier dan ook voornamelijk Frans (al is Pidgin (Engels met accent) ook een officiële taal, gesproken door 20% van de bevolking). Nouja, zij noemen het Frans. Voor mijn part had het net zo goed Swahili kunnen zijn, want ik versta er geen klap van. Zeer frustrerend, want ik was ondertussen gewend altijd wel de grote lijnen van een gesprek te kunnen volgen. Nu ben ik al blij als ik enkele woorden opvang als ze onderling aan het praten zijn. Of ik het versta als ze het tegen mij hebben, verschilt nogal per persoon. Dit geeft wel eens wat problemen in het ziekenhuis, aangezien lang niet alle doktoren Engels spreken. Wonderbaarlijk genoeg verstaan ze mij wel altijd als ik Frans probeer te praten. Toch blijft het een beetje jammer als je het antwoord op je vraag dan niet kan volgen.

Het ziekenhuis van Foumbot bestaat uit meerdere gebouwen met zaaltjes rondom binnenplaatsen, verbonden door overdekte paden. Daarnaast is er een kookgebouw (gehospitaliseerde patiënten moeten zelf voor hun eten zorgen) een wasplaats en toiletgebouw. De binnenplaatsen worden gebruikt om de was te laten drogen en krioelen van de straatverkopertjes. Eerst durfde ik niks van deze kinderen te kopen, maar ondertussen neem ik de kans om ziek te worden voor lief, want ze verkopen de lekkerste dingen, waarvan ik grotendeels niet zou durven zeggen wat het is.
Terug naar waar het in een ziekenhuis om draait. Ik gebruikte zojuist wel het woord ‘doktoren’, maar dat zijn juist de twee mensen die redelijk tot goed Engels kunnen. Jawel, twee… De directeur van het ziekenhuis en de internist/chirurg/gynaecoloog/enz. Verder lopen er alleen omhoog gevallen verplegers rond, die prikken en hechten, maar ook opereren en anesthesist spelen.

Maandag hebben Paul en ik voor het eerst een operatie mogen bijwonen. Een ware beleving, en niet alleen omdat het de eerste keer was dat ik een kind geboren zag worden door een keizersnede. In mijn vorige blog is waarschijnlijk al duidelijk geworden dat ze hier hygiëne een stuk minder serieus nemen dan in Nederland. Zo ook bij operaties. De deur van de operatiekamer staat de helft van de tijd open en mensen zonder mondkapje lopen rustig in en uit om iets te pakken. Toen de stroom halverwege uitviel werden de luiken opengezet om niet compleet in het donker te staan tot de noodgenerator het deed, waardoor de familie die buiten zat te wachten ook even kon meegenieten. Het is hier normaal om je hele familie mee te nemen naar het ziekenhuis. Dat is om verschillende redenen handig. Ten eerste is hier geen bloedbank, dus is het wel fijn om mensen met dezelfde bloedgroep bij je te hebben voor het geval er een bloedtransfusie nodig is. Ten tweede is het de taak van de familie van de patiënt om de operatiekamer schoon te maken en de kleren van de chirurgen te wassen.

Naast het bijwonen van de operaties, hebben Paul en ik deze week samen op de afdelingen chirurgie, pediatrie en verloskunde meegelopen. Wel zo gezellig, aangezien het praten met de medewerkers soms wat moeizaam gaat. Ik voel me al steeds nuttiger met het knippen van verbanden, meten van bloeddruk, zetten van spuiten en doen van vaginale touchers bij zwangere vrouwen. Dat laatste was wel echt spannend. Na het voorgedaan te hebben bij één patiënt, vond de verpleegster dat we het zelf wel moesten kunnen. Bedankt voor het vertrouwen, maar zo zeker van mijn zaak voelde ik me niet! Gelukkig baart oefening kunst ;).

Zaterdagochtend stond de wekker weer vroeg, omdat Alex ons zou ophalen voor een excursie naar het meer van mont Mbatpit. Ik was blij dat het deze keer niet de hele nacht geregend had, want we bleken achterop de motor te gaan. Wegslippen in de modder doe ik toch liever op vier wielen dan op twee. Ondanks het relatief ‘goede’ wegdek was de tocht een avontuur op zich, waarbij ik me af en toe moest vastklampen om niet van de motor af te stuiteren. Aan het eind van een weggetje dat eruit zag alsof het nooit gebruikt werd, zagen we opeens een trap tegen de berghelling op. Dit bleek een trap naar de hemel te zijn, want eenmaal boven keken we in een diepe krater met op de bodem een prachtig meer. Echt een stukje paradijs. Alsof dat niet genoeg was, hadden we na een korte, maar zeer steile klim om de krater heen een prachtig uitzicht over de gigantische vallei waar Foumbot en Baigom in liggen. Hoewel hier vaak de wolken zo laag hangen dat de bergen rondom Foumbot aan het zicht onttrokken zijn, was het prachtig weer toen wij bovenop de berg stonden. Karma! Omdat de schoonheid onbeschrijfelijk was, verwijs ik maar naar de foto’s.

Liefs,
Marlieke

P.s. Het was de bedoeling deze blog zondag al te posten. Ondertussen heb ik alweer genoeg nieuwe bijzondere dingen meegemaakt om een nieuwe blog te vullen, maar aangezien de stroom het in ons appartement het al sinds zaterdag laat afweten (en ik dus mijn laptop niet kan gebruiken), moeten jullie nog even geduld hebben ;).