Een drukke start
Door: Marlieke Dietz
Blijf op de hoogte en volg Marlieke
24 Juni 2013 | Kameroen, Foumbot
Na een week in Kameroen begin ik steeds meer te wennen aan dit totaal andere leven. Ik blijf het leuk vinden om op ons balkon te staan en te kijken naar wat er allemaal voorbij komt, maar ik kijk er haast niet meer van op dat mensen zich bijna laten overrijden omdat ze te druk bezig zijn met open mond naar ons te staren. Ik word nog maar even wakker als de moskee om vijf uur ’s ochtends met het gebed begint en douchen met koud water is na de eerste shock toch best lekker. Zeker ook om af te koelen, al valt de hitte reuze mee door het regenseizoen. Ik had verwacht dat het heel vochtig zou zijn en dagenlang non-stop zou regenen, maar dat schijnt in augustus en september pas zo te zijn. Nu is het gewoon prima weer met af en toe zon en een paar keer per dag een korte stortbui. Als je je ’s avonds rustig houdt, kun je zelfs een vest met lange mouwen aan. Een zeer belangrijk gegeven, aangezien tussen zonsondergang en zonsopgang de malariamuggen actief zijn. Ondanks de bedekkende kleding, mijn klamboe, malariapillen en het enthousiast insmeren met DEET, blijf ik gestoken worden, met als gevolg dat ik me ondertussen berustend afvraag niet óf, maar wannéér ik malaria krijg. :P
Donderdag om acht uur startte onze eerste dag in het ziekenhuis van Foumbot. Paul en ik werden meteen naar verschillende afdelingen gestuurd. Waar hij één dag met een internist heeft meegelopen en de volgende dag op de afdeling gynaecologie heeft gewerkt, heb ik twee dagen op de afdeling chirurgie gezeten. Helaas heb ik nog geen operaties kunnen bijwonen, maar ik heb wel meegeholpen met het vervangen van verbanden en het schoonmaken van wonden, waarbij ik meteen de meest vergevorderde ulcers heb gezien die je in Nederland zelden zal tegenkomen. Heel interessant! Mijn begeleider denkt waarschijnlijk dat ik om die reden de eerste ochtend flauwviel, maar ik wijd het toch uitsluitend aan een combinatie van extreme vermoeidheid, lang staan, de warmte en de verschrikkelijke stank die in de zalen van dat ziekenhuis hangt. Geen zorgen, na een paar suikerklontjes kon ik weer vrolijk verder met gaasjes knippen op zogenaamd hygiënische wijze. Zogenaamd, omdat je het gaas absoluut niet met je handen mag aanraken, maar het ‘steriele’ pincet wat gebruikt wordt om het gaas mee op te pakken, vlak daarvoor nog even gebruikt is om een vlieg uit de bak met instrumenten te verwijderen.
Vrijdag hebben we alleen ’s ochtends in het ziekenhuis gewerkt. Om twaalf uur kwam een collega van Fopa ons namelijk ophalen voor ons eerste toeristische uitstapje. Hij heeft ons naar Foumban (zo’n 55km van Foumbot) gebracht, waar we het koninklijk paleis hebben bekeken. Jammer genoeg konden we de koning niet zien terugkomen van de moskee (schijnt een spektakel te zijn), omdat hij op reis was, maar er was een klein museum in het paleis waar we dankzij onze Engels sprekende privégids heel veel hebben geleerd over de geschiedenis van Kameroen. Enkele opvallende details:
- Koningen in Kameroen zijn verplicht polygaam. Één koning had zelfs meer dan 600 vrouwen!
- Vroeger moesten krijgers het hoofd van hun vijanden mee naar huis nemen. Daar werden dan kettingen van gemaakt, zodat je aan het aantal hoofden kon zien hoe dapper een krijger was.
- Tweelingen zijn heilig in Kameroen. Vroeger werd zelfs een tweeling levend begraven als de koning stierf, wat natuurlijk een grote eer was…
In het weekend hebben we Fopa beter leren kennen. Zaterdagmiddag was er een voetbalwedstrijd tussen het ziekenhuis van Baigom (waar hij als chirurg werkt) en het ziekenhuis van Baffeau (ofzeau). Paul en ik waren een bijna even grote bezienswaardigheid als de wedstrijd zelf, die af en toe bemoeilijkt werd door geiten en kippen die over het veld liepen. Vooral voor een stel kindjes, die het foto’s maken met Paul z’n telefoon erg interessant vonden. Gevolg: 175 foto’s met gekke bekken rijker. :P
Zondagochtend haalde Fopa ons alweer om acht uur op voor een kanotocht op het meer van Koumengba naar een eilandje met een primitief vissersdorpje. Die ochtend waren we wakker geworden door het gekletter van regen op ons golfplaten dak, maar gelukkig klonk het veel harder dan het eigenlijk was. Net zoals de kraaien die er vaak overheen lopen klinken als slechte tapdansers trouwens. Blijkbaar had het wel de hele nacht geregend, want de wegen naar het meer waren veranderd in modderpoelen. Spoorvorming krijgt hier een geheel andere betekenis! Anderhalf uur hebben we met Fopa’s simpele Toyota slippend over de weg en door de diepe kuilen vol water gereden, hopend dat we niet, zoals de Jeep die we onderweg tegenkwamen, vast kwamen te zitten in een van de gaten. Wonderbaarlijk genoeg kwamen we zonder problemen aan bij de oever van een gigantisch meer, waar de traditionele kano met onze eigen roeier al op ons lag te wachten. We hoefden alleen maar plaats te nemen op het houten bankje, heel stil te blijven zitten en te genieten van de prachtige omgeving. Geweldig! Ook het eilandje met ongeveer tien hutjes van stro, waarvan de bewoners net in een kring om een grote schaal zaten te lunchen, was heel leuk om te zien. We hebben even geïnvesteerd in de lokale economie door een zak vol gedroogde vis te kopen. In het Frans heet het silure, maar in ons woordenboekje staat het niet, dus ik heb geen idee wat we eten. Laten we het erop houden dat het lekker is. :P
Liefs,
Marlieke
Donderdag om acht uur startte onze eerste dag in het ziekenhuis van Foumbot. Paul en ik werden meteen naar verschillende afdelingen gestuurd. Waar hij één dag met een internist heeft meegelopen en de volgende dag op de afdeling gynaecologie heeft gewerkt, heb ik twee dagen op de afdeling chirurgie gezeten. Helaas heb ik nog geen operaties kunnen bijwonen, maar ik heb wel meegeholpen met het vervangen van verbanden en het schoonmaken van wonden, waarbij ik meteen de meest vergevorderde ulcers heb gezien die je in Nederland zelden zal tegenkomen. Heel interessant! Mijn begeleider denkt waarschijnlijk dat ik om die reden de eerste ochtend flauwviel, maar ik wijd het toch uitsluitend aan een combinatie van extreme vermoeidheid, lang staan, de warmte en de verschrikkelijke stank die in de zalen van dat ziekenhuis hangt. Geen zorgen, na een paar suikerklontjes kon ik weer vrolijk verder met gaasjes knippen op zogenaamd hygiënische wijze. Zogenaamd, omdat je het gaas absoluut niet met je handen mag aanraken, maar het ‘steriele’ pincet wat gebruikt wordt om het gaas mee op te pakken, vlak daarvoor nog even gebruikt is om een vlieg uit de bak met instrumenten te verwijderen.
Vrijdag hebben we alleen ’s ochtends in het ziekenhuis gewerkt. Om twaalf uur kwam een collega van Fopa ons namelijk ophalen voor ons eerste toeristische uitstapje. Hij heeft ons naar Foumban (zo’n 55km van Foumbot) gebracht, waar we het koninklijk paleis hebben bekeken. Jammer genoeg konden we de koning niet zien terugkomen van de moskee (schijnt een spektakel te zijn), omdat hij op reis was, maar er was een klein museum in het paleis waar we dankzij onze Engels sprekende privégids heel veel hebben geleerd over de geschiedenis van Kameroen. Enkele opvallende details:
- Koningen in Kameroen zijn verplicht polygaam. Één koning had zelfs meer dan 600 vrouwen!
- Vroeger moesten krijgers het hoofd van hun vijanden mee naar huis nemen. Daar werden dan kettingen van gemaakt, zodat je aan het aantal hoofden kon zien hoe dapper een krijger was.
- Tweelingen zijn heilig in Kameroen. Vroeger werd zelfs een tweeling levend begraven als de koning stierf, wat natuurlijk een grote eer was…
In het weekend hebben we Fopa beter leren kennen. Zaterdagmiddag was er een voetbalwedstrijd tussen het ziekenhuis van Baigom (waar hij als chirurg werkt) en het ziekenhuis van Baffeau (ofzeau). Paul en ik waren een bijna even grote bezienswaardigheid als de wedstrijd zelf, die af en toe bemoeilijkt werd door geiten en kippen die over het veld liepen. Vooral voor een stel kindjes, die het foto’s maken met Paul z’n telefoon erg interessant vonden. Gevolg: 175 foto’s met gekke bekken rijker. :P
Zondagochtend haalde Fopa ons alweer om acht uur op voor een kanotocht op het meer van Koumengba naar een eilandje met een primitief vissersdorpje. Die ochtend waren we wakker geworden door het gekletter van regen op ons golfplaten dak, maar gelukkig klonk het veel harder dan het eigenlijk was. Net zoals de kraaien die er vaak overheen lopen klinken als slechte tapdansers trouwens. Blijkbaar had het wel de hele nacht geregend, want de wegen naar het meer waren veranderd in modderpoelen. Spoorvorming krijgt hier een geheel andere betekenis! Anderhalf uur hebben we met Fopa’s simpele Toyota slippend over de weg en door de diepe kuilen vol water gereden, hopend dat we niet, zoals de Jeep die we onderweg tegenkwamen, vast kwamen te zitten in een van de gaten. Wonderbaarlijk genoeg kwamen we zonder problemen aan bij de oever van een gigantisch meer, waar de traditionele kano met onze eigen roeier al op ons lag te wachten. We hoefden alleen maar plaats te nemen op het houten bankje, heel stil te blijven zitten en te genieten van de prachtige omgeving. Geweldig! Ook het eilandje met ongeveer tien hutjes van stro, waarvan de bewoners net in een kring om een grote schaal zaten te lunchen, was heel leuk om te zien. We hebben even geïnvesteerd in de lokale economie door een zak vol gedroogde vis te kopen. In het Frans heet het silure, maar in ons woordenboekje staat het niet, dus ik heb geen idee wat we eten. Laten we het erop houden dat het lekker is. :P
Liefs,
Marlieke
-
24 Juni 2013 - 21:08
Wouter:
Silure zijn meervallen. Lekker inderdaad. Succes met de muggen! -
24 Juni 2013 - 21:21
Elly:
Wij dachten dit weekend 'misschien moeten ze wel gewoon doorwerken'. Maar nee, het weekend is toch vrij voor uitstapjes. Leuk hoor, zo wordt het een nog rijkere ervaring. Geniet ervan, Elly -
24 Juni 2013 - 21:48
Frank:
Leuke uitstapjes maken jullie! Toch nog vakantie, dus.
Advies: die muggen moet je gewoon dood slaan. Dan heb je er geen last meer van.
Take care, Frank -
25 Juni 2013 - 21:15
Gre Ramler:
Ja ,dat isleuk om jullie zo te volgen. Dat is genieten voor voor de oudjes!! -
26 Juni 2013 - 10:56
Oma En Opa Dietz:
Als wij je verhalen lezen,hebben we het gevoel met je mee te reizen!
Maar blijf wel alert op de risico's van je verblijf in de tropen -
26 Juni 2013 - 19:51
Danique:
Wannéér je malaria krijgt? Doe toch maar je best dat te vermijden!
xx -
26 Juni 2013 - 21:08
Marloes (nicht Van Paul):
Bij het ontbreken van een blog van je reisgenoot volg ik jou maar.
Leuk om te lezen...., en doe de groeten aan mijn ' neefje'!
-
02 Juli 2013 - 21:33
Marion:
Ik heb je verhalen vanavond gelezen hoor, wat een fantastische ervaring weer. Nog veel plezier en voorzichtig .. de komende weken, geniet ervan, ik blijf je volgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
