Van luxe naar levenservaring

Het lijkt ondertussen al wel een eeuwigheid, maar slechts twee dagen geleden zat ik nog in Nederland. De hoeveelheid indrukken die ik in deze korte tijd heb opgedaan is ongelofelijk. Mijn excuses voor de eindeloze lap tekst die hieronder ongetwijfeld gaat volgen.

Ik ben nog nooit zo relaxed vertrokken voor een reis! Omdat Paul en zijn familie zondagavond bij ons kwamen eten, zodat Paul en ik maandagochtend samen naar Brussel konden vertrekken, moest ik mijn last-minute inpakgewoonte even onderdrukken en was alles zondagmiddag al klaar. Wonder boven wonder paste alles in mijn rugzak zonder dat ik erop hoefde te gaan zitten. Ruimte voor souvenirs dus! :)

Maandagochtend zijn we door mijn lieve moeder afgezet op het vliegveld. Zelfs toen we in het vliegtuig stapten, kon ik me eigenlijk nog niks voorstellen bij wat ons te wachten stond. Ik voelde geen spanning. Het idee dat we die avond in een derdewereldland zouden landen en daar de komende vijf weken een thuis van zouden maken, kreeg ik gewoon niet in mijn hoofd. Daar kwam natuurlijk snel verandering in, toen we na een super deluxe vliegreis (waar we volgestopt werden met eten en onze eigen films konden uitkiezen) om half negen landden in Douala. Het klinkt echt heel racistisch, maar het eerste wat me opviel was dat iedereen zwart is. Ja, duh! Maar toch… In Nederland registreer ik het nauwelijks. Hier voel ik me echter gigantisch opvallen zodra ik me buiten waag. Dit wordt wel mede in de hand gewerkt doordat iedereen je ongegeneerd nastaart natuurlijk.
Door onze contactpersoon waren we voorbereid op grote chaos en allerlei mensen die iets van je willen, maar dat viel gelukkig reuze mee. Direct na de douane stond Salom – een lid van ASHIA, de organisatie die alles voor ons regelt - op ons te wachten, om ons veilig naar de auto te loodsen. Eenmaal in de auto kan ik het woord ‘veilig’ misschien beter achterwege laten. Niet omdat Salom wild of roekeloos reed, maar omdat overal mensen over de weg lopen (of zelfs langs de kant liggen te slapen), scooters je links en rechts inhalen, niemand ooit van verkeersregels gehoord heeft (ik was serieus verbaasd dat er verkeersborden langs de weg stonden) en er - zonder overdrijven - kuilen van een meter diep in het wegdek zitten.

Na een prima overnachting in een hotel, werden we de volgende ochtend weer opgehaald door Salom, om ons naar de bus richting Foumbot te brengen. Bij die bus werden we opgewacht door Alex, een ander lid van ASHIA, die speciaal voor ons naar Douala was gekomen om met ons mee te reizen naar Foumbot. Kort gezegd was de busreis het tegenovergestelde van de vliegreis. Geen eigen scherm om films te kijken is tot daar aan toe, maar ik had het op zich wel prettig gevonden als ik genoeg ruimte had gehad om een boek te lezen of een slok water te nemen zonder me in allerlei rare bochten te moeten wringen. In een bus waar officieel 20 man in kan, paste met effectief proppen namelijk best 30 man. En dat voor een reis van 6 uur… Afzien! Ergens voelde ik me er wel veiliger door. Ik zat zo klem dat zelfs bij een frontale botsing ik niet van mijn plek was gekomen. Een fijne gedachte, aangezien ze in deze voormalig Franse kolonie overduidelijk de Franse rijstijl hebben overgenomen. Inhalen vlak voor een bocht? Geen probleem! En als er dan toch een tegenligger aankomt, toeter je gewoon heel hard… Twee uur rijden, kwartiertje rust; kennen ze hier ook niet. Er werd alleen af en toe langs de weg gestopt om de daar aanwezige verkopers van allerlei soorten fruit, pinda’s, soja en koud water de mogelijkheid te geven hun koopwaar luid schreeuwend door de raampjes van de bus naar binnen te duwen. Ik hoopte telkens dat niemand wat zou kopen, want de motor van het busje was absoluut niet berekend op onze sardientjes-mentaliteit. Naarmate de reis vorderde en het landschap ruiger werd, vroeg ik me bij iedere helling meer af wanneer we achteruit weer naar beneden zouden rollen.
Laat ik ook nog even positief zijn: zes uur lang naar de Afrikaanse cultuur en natuur staren is een goede manier om te wennen aan dit nieuwe leven. Verbaasde ik me eerst nog over het feit dat het verwrongen schroot op de weg verdacht veel leek op de wrakken in de berm, vond ik het uiteindelijk doodnormaal dat bij iedere iets te enthousiast genomen drempel iedereen even omkeek om te controleren of de tassen nog wel op het dak lagen.

Veilig (?) en wel aangekomen in Foumbot werden we opgewacht door twee nieuwe ASHIA-leden: Silvester en Fopa. Zij hebben ons naar ons appartement gebracht, waar een welkomstdiner, gemaakt door onze maid Mary, op ons stond te wachten. Ik heb nu al geen idee meer wat ik gegeten heb, maar ik heb er het grootste vertrouwen in dat Mary ons de komende weken heerlijke maaltijden zal voorschotelen. Voor een omschrijving van het appartement zelf kan ik beter verwijzen naar de foto’s. Als ik niet gebonden was aan mijn klamboe, zou ik iedere avond in een ander tweepersoonsbed gaan liggen. Er zijn er namelijk 5 ;). Qua ligging is het ook perfect: direct naast het politiebureau gelegen, 50 meter van het ziekenhuis en naast een internetcafé. Het is alleen een beetje jammer dat het water het vaker niét doet dan wel, waardoor ik de eerste avond meteen kon douchen met een emmer water en een bakje. Nou, dan wordt je haren wassen moeloek! Geen probleem… Als het zo doorgaat krijg ik er vast snel handigheid in ;).

Na een nachtrust die een paar keer werd verstoord door het indringende gejammer van de moskee, was het tijd voor “introduction day”. Fopa heeft ons meegenomen naar verschillende politiebureau’s om vriendjes te maken. Ook hebben we een kijkje genomen in de twee ziekenhuizen waar we gaan werken. We gaan namelijk de eerste twee weken in het ziekenhuis van Foumbot werken en de twee weken erna in het ziekenhuis van Baigom (10km verderop). De laatste week mogen we kiezen waar we heen gaan. Morgen is onze eerste dag in het ziekenhuis van Foumbot. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat!

Liefs,
Marlieke

P.s. Door falend internet is deze blog twee dagen later gepost dan gepland. Ik heb ondertussen alweer veel meer meegemaakt, maar dat lezen jullie de volgende keer (als het internet het toevallig nog een keer doet): Ik ga proberen alle foto’s te uploaden die ik geselecteerd had, maar als het te lang duurt houden jullie ze tegoed!