Cultuurshock

Daar zit je dan… Na vijf weken in een compleet andere wereld geleefd te hebben, voelt het raar om weer thuis te zijn. Het is niet zo dat ik moest wennen aan wegen zonder gaten, auto’s zonder barst in de voorruit, een warme douche, volkoren boterhammen met iets anders dan chocoladepasta, huizen met dakpannen in plaats van golfplaten en overal internettoegang. Toch lijk ik alles met een andere bril te bezien en denk ik opeens bij de raarste dingen na. Zo voelt het raar om door een supermarkt vol blikgroenten en kipfilets te lopen en dat we de wc doortrekken met drinkwater heeft me eerder nooit echt veel geboeid. Ik mis de etensgeuren op straat en vind het maar irritant dat iedereen Nederlands praat. Oh, en iedereen is blank! Als medicijn tegen deze omgekeerde cultuurshock dompel ik mezelf onder in de Tilburgse kermis en schrijf ik deze afsluitende blog.

Ongelofelijk hoe sterk je perspectief kan veranderen in een paar weken. Ik kan me nog goed herinneren dat Fopa ons tijdens de introductiedag de operatiezaal (hier theatre genoemd) liet zien en ik compleet geschokt was over het feit dat de deur open stond. Toen we na twee weken in Foumbot gewerkt te hebben terug waren in diezelfde operatiezaal, verbaasde ik me over de steriliteit. Paul en ik moesten zelfs speciale kleren en schoenen aan!

Als ik eerst niet tegen schreeuwende mensen kon, heb ik dat in Kameroen ‘the hard way’ geleerd. Toen ik een keer meeliep met de ronde van de dokter, hoorde ik vanuit het operatiegebouw een gekrijs dat door merg en been ging. Ik dacht op z’n minst aan een gruwelijke moord en ik zat er niet ver naast. Paul – die de eer (?) had gehad erbij te mogen zijn – wist mij later te vertellen dat er een jongetje besneden was zonder verdoving. Als kinderen huilen bij een behandeling krijgen ze eerder een klap dan medelijden, en aan het gegil tijdens operaties onder plaatselijke verdoving te horen, had die verdoving best iets minder plaatselijk gekund.

Donderdag was onze laatste dag in het ziekenhuis. Geen leuke afsluiting, want die nacht was Paul ziek geworden door de soya van een straatverkoper. Natuurlijk hadden we erop zitten wachten, maar het blijft jammer dat het na vier weken goed te zijn gegaan, een van de laatste dagen toch nog mis ging. Uiteindelijk zijn we daardoor maar een paar uur in het ziekenhuis geweest, waar we nog wel een röntgenfoto van onszelf hebben laten maken als souvenir.

Omdat we bij het bezoek aan Foumban van vier weken geleden de sultan (blijkbaar is het dus geen koning) hadden gemist, deden we afgelopen vrijdag een tweede poging. Jammer genoeg zat hij ook deze keer weer in Yaounde, dus werd het hoofddoel souvenirs kopen. In Foumbot kun je namelijk alleen eten en praktische dingen als wc-papier en kleding kopen. Buiten de traditionele gewaden dragen veel mensen afgedankte westerse kleding. Niet zelden kwamen we iemand tegen in een Ajax-shirt of zagen we een shirt met Nederlandse opdruk, zoals ‘de Duitsers kunnen het dak op’.
Ondanks veel afdingen hebben we volgens mij nog steeds veel te veel geld uitgegeven aan een gigantische lading souvenirs. Als dank voor onze naïviteit kregen we van een verkoper de twee meest lelijke maskers van de hele winkel cadeau. Ook na goed nadenken konden we niemand bedenken die we daar thuis blij mee zouden kunnen maken, dus hebben we ze maar achtergelaten voor de volgende bewoners van het ASHIA huis.

Zaterdag hebben we grotendeels besteed aan het inpakken van de tassen. Omdat we altijd zo hadden genoten van de motorritjes besloten we als afsluiting een tochtje naar de rivier de Noun te maken. Onze taxichauffeur bleek ook een goede gids toen hij ons een stukje stroomafwaarts naar de oude brug over de rivier bracht. Deze brug bleek uit een ijzeren frame en losse planken te bestaan, waartussen de kolkende rivier onder ons duidelijk zichtbaar was. Na er met aanmoedigingen van onze gids voorzichtig overheen geschuifeld te zijn, waren we dan ook zeer verbaasd toen een motor ons voorbeeld zonder problemen volgde.

Gelukkig hadden we de laatste weken zo’n ritme opgebouwd dat we standaard vóór zes uur ’s ochtends wakker werden, want zondag stond Marrie al om half zeven op de stoep om ons uit te zwaaien. Even later kwamen Alex, Fopa en Sylvester ook langs en was het tijd om sinterklaas te spelen. Als bedankje hadden we namelijk voor ieder een persoonlijk fotolijstje laten maken, waar ze als kinderen zo blij mee waren. Na ook afscheid te hebben genomen van de politieagent die altijd voor het appartement zit en de eigenaar van het winkeltje naast de deur, was het dan toch echt tijd om te vertrekken. In tegenstelling tot de heenreis, hadden we deze keer een hele zitplaats per persoon in de bus. Het voelde als een ongelofelijke luxe, al zou de gemiddelde Amerikaan twee stoelen nodig gehad hebben. Een kleine domper op de verder voorspoedige reis was de file om Douala in te komen, waarbij we iedere tien minuten ongeveer twee meter opschoven. Gelukkig stond Salom bij aankomst nog op ons te wachten om ons naar het hotel te brengen.

Maandagmiddag haalde Salom ons ook weer op om Douala te laten zien. Dit hield in dat we rondjes hebben gereden door verschillende wijken, en de kathedraal, de rechtbank en het huis van de minister-president vanuit de auto hebben gezien. Daarna zijn we naar de haven gereden, waar we een uur op een bankje hebben gezeten terwijl Salom zijn auto liet wassen door een stel jongens die ook maar meteen Paul zijn schoenen hebben gepoetst. Om zes uur was het tijd om naar het vliegveld te gaan, waar we nog even onze allerlaatste Franken hebben opgemaakt in de souvenirwinkeltjes. Na een lange, maar luxe vlucht werden we dinsdagochtend om acht uur in Brussel verwelkomd door onze ouders, Danique en mijn neefje Thijs. Dankjewel voor deze warme ontvangst vroege vogels!

Nu is het avontuur dan toch echt voorbij. Het was een geweldige ervaring en we hebben alle ASHIA-leden beloofd dat we zeker nog een keer terug komen. Toch zal dat nog wel even duren, want ik mag pas met één van de zoons van Sylvester trouwen als ik mijn studie heb afgerond. Als ik vóór die tijd heimwee krijg, kan ik altijd nog de patiënten hier leren met hun eigen infuus op hun hoofd te gaan lopen.

Liefs,
Marlieke

P.s. Voor alle geïnteresseerden heb ik nu ook bij de blogs waar het eerder nog niet gelukt was, de bijbehorende foto’s geplaatst.