Rare jongens, die Zwitsers

Deze keer een heel ander verhaal dan jullie van mij gewend zijn. Geen verslag van alle bijzondere dingen die ik de afgelopen dagen heb meegemaakt, maar een opsomming van de kleine dingetjes, die ik vaak in mijn verslagen vergeet, maar die toch even leuk en bijzonder kunnen zijn. Waarom ik daar nu over schrijf? Omdat ik op dit moment aan het genieten ben van een welverdiende vakantie en er dus eindelijk de tijd voor heb :). Alle Geneefse studenten doen alsof ze de hele vakantie moeten leren, maar Edith, Evelien, Maxime, Nina en ik gaan morgen lekker op vakantie (voor zover we dat hier nog niet constant zijn)! Met een interrail ticket gaan we vier dagen door Zwitserland reizen, dus als ik terug ben, zal ik daar weer genoeg over te vertellen hebben. Maar nu even tussendoor een verslag van dingen die ik hier dagelijks tegenkom en (ondertussen) heel normaal zijn (geworden), nog steeds een glimlach of grimas op mijn gezicht brengen of juist mijn mond laten openvallen van verbazing :).

Dingen waar ik me nog steeds over verbaas:
- De vertaling van NS (Nederlandse spoorwegen) is hier: SBB CFF FFS. Voluit geschreven is dat Schweizerische Bundesbahnen, Chemins de fer Fédéraux Suisses, Ferrovie Federali Svizzere. Om het even makkelijk te houden… Ja, dat krijg je ervan als je vier officiële talen in één land hebt. Iedereen die kan tellen heeft gemerkt dat ik er nog maar drie genoemd heb. De vierde is het Romansh, de enige taal die uitsluitend in Zwitserland gesproken wordt. Jammer genoeg ook maar door 60.000 mensen.
- Iedereen – jong en oud – gebruikt hier de stepjes met kleine wieltjes die in Nederland tien jaar geleden hip waren, maar nu alleen nog maar in het ziekenhuis gebruikt worden. Ik moet toegeven dat het handig is om op zo’n ding de heuvel af te scheuren, maar het is zó 2002!
- Ik zal niet zeggen dat ik als altijd het goede voorbeeld geef door gezond te eten geen alcohol te drinken, maar roken als geneeskundestudent vind ik toch wel heel hypocriet. Toch doet een groot deel dat hier, waardoor je altijd door een rookwalm de universiteit binnenloopt.
- Wij Leidenaren worden volgens mij door iedereen op de universiteit herkend als buitenlanders. Niet alleen doordat we niet roken en volhardend brood blijven eten tijdens de lunch, maar ook door ons gebrek aan Apple computers. Dankzij een deal met de uni heeft iedereen hier een Apple… Jaloers!

Dingen die ik normaal ben gaan vinden:
- De kwaliteit van het openbaar vervoer in de stad. Trams, bussen en trolleybussen; ze komen overal waar je heen wilt en vaak vertrekken ze binnen 10 minuten na elkaar (in het spitsuur wel eens binnen 5 minuten). Ik heb hier ook geleerd dat trams niet eng zijn, maar juist handig als je de weg niet precies weet. Tijdens het hardlopen heb ik al verschillende keren de trambaan gevolgd om weer thuis te komen.
- Scooterparkeerplaatsen. (zie foto’s)
- De geweldige locatie van mijn huis. Mijn huisgenoten hebben het al eens een Nederlandse uitvalsbasis genoemd, omdat we heel vaak bij mij eten en er altijd als we het laat maken iemand blijft slapen die verder van het centrum woont. Ook het uitzicht vanuit mijn raam wordt al gewoon. Terwijl ik dit verhaal zit te typen, kijk ik uit over een joekel van een plein met drie keer per week markt en op dit moment een kermis (zonder geluidsoverlast, hoe is het mogelijk!)
- Sinds de eerste week hier zijn we zo goed als vegetarisch geworden. Vlees is hier namelijk onbetaalbaar. Goedkoop voorbeeldje: voor 200 gram kip betaal je gerust 5 CHF (4 euro). Nou, dan hoeft het voor mij niet meer. Gelukkig eten we helemaal niet minder lekker of minder gevarieerd. Ik heb hier zelfs geitenkaas leren eten :P.
- Ongegeneerd in het Nederlands roddelen over mensen die naast je staan, aangezien ze je toch niet kunnen verstaan.
- Minicoopers! (Laatste keer dat ik het over auto’s heb, beloofd.)

Dingen waar ik nog steeds niet tegen kan:
- Mensen op straat die denken dat we Switzerdeutsch spreken. Of nog erger: mensen die denken dat in Nederland de nationale taal Engels is. Al zou ik dat ook als een compliment over mijn beheersing van het Engels kunnen zien…
- Waarom hebben ze hier geen normaal brood? Stokbrood is voor even lekker, maar niet echt gezond en ik verlang ondertussen wel weer naar een sneetje volkorenbrood als ontbijt. Dan hoeft daar nog niet eens hagelslag op ;).
- Stelletjes die elkaar midden op straat, in de rij bij de supermarkt, in de bieb (!) of in het restaurant aflebberen. Zoek een kamer! Nee, ik ben niet jaloers. Smakgeluiden tijdens het studeren werkt gewoon niet echt concentratiebevorderend.
- De muntjes van de Zwitserse Franc: allemaal zilverkleurig, waardoor ik na twee maanden oefenen nog steeds sta te stuntelen bij de kassa.
- Alle afkortingen die in de geneeskunde gebruikt worden en hetzelfde zijn in het Engels en Nederlands, staan natuurlijk in een hele andere volgorde in het Frans (MRI = IRM, AIDS = SIDA, DNA = ADN).
- De toegangsprijzen voor clubs. Bij iedere locatie waar ’s avonds gedanst kan worden, ben je al minstens 15 CHF kwijt om binnen te komen. Daarnaast zijn ze hier veel te dol op elektro, wat ik niet anders kan omschrijven dan als eentonig gedreun.

Dingen die mij iedere dag weer blij maken:
- Iedere dag wakker worden met de zon op mijn gezicht. En het lekkere weer in het algemeen natuurlijk (vandaag weer 23ºC :)).
- De bergen en heuvels, waardoor ik iedere ochtend omhoog loop naar de universiteit, ter plaatse over de stad en de bergen kan uitkijken en ’s middags zonder moeite naar beneden huppel.
- Het verkennen van de omgeving met hardlopen. Zo heb ik afgelopen zaterdag bijna twaalf kilometer langs de rivier gerend, omdat het zo mooi was dat ik maar niet wilde omkeren :P. Het heuvelachtige terrein zorgt ook voor een leuke afwisseling, al blijven mijn kuiten het veel te zwaar vinden.
- De balkonnetjes die hier tegen ieder huis geplakt zitten.
- De wenteltrap naar mijn huis.
- Frans praten tegen vreemden, merken dat het eigenlijk heel makkelijk gaat en het beste van alles: dat ze je nog begrijpen ook :P.
- Alle uitstapjes die we hier maken. Eigenlijk moet ik dat in Nederland volhouden, want ik weet zeker dat er daar ook zoveel bijzondere plekjes zijn. Toerist uithangen in eigen land heb ik echter nooit veel gedaan.
- Gewoon het in Genève zijn. Het is een gevoel dat moeilijk te omschrijven is, maar ik weet wel dat ik me niet veel beter kan voelen!

Bisous,
Marlieke