’t Kan vriezen en ’t kan dooien...

Het is alweer een week geleden dat ik op zaterdagochtend om kwart over zeven in mijn skikleren en met ski’s over mijn schouder door de stad liep. Eerst voelde ik me wat idioot, maar toen bleek dat ik lang niet de enige was, hoefde ik alleen nog maar te doen alsof ik ook snapte hoe je die dingen het beste kunt dragen :P. Het skigebied waar mijn debuut als skiheldin plaats heeft gevonden heet Les Houches, ligt in Frankrijk en is ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Genève. De excursie was door de universiteit georganiseerd, waardoor de busreis, skipas en skiles allemaal voor ons waren geregeld. Wij hoefden dus alleen maar onze eigen spullen uit de bagageruimte te zoeken (wat nog niet zo makkelijk was), en als schaapjes achter de instructeurs aan te hobbelen. Vervolgens verdwenen we met een ‘bussie aan een lussie’ in de wolken. Het mooie was dat het niet alleen de wolken in, maar ook de wolken uit bleek te zijn. Toen we boven waren, stonden we dus in het zonnetje en hadden we overal waar we keken een prachtig uitzicht van besneeuwde bergtoppen, waaronder de Mont Blanc. Wauw!
Dan het skiën zelf. In het begin voelde ik me als een pinguïn die probeert te lopen: onhandig! Maar aan het eind van de dag was ik er wel achter gekomen dat skiën veel makkelijker te leren is dan snowboarden. Ik ben dan ook maar drie keer gevallen, waarvan twee keer in de lift… Ja, lach me maar uit! Ik heb in ieder geval een eeuwige hekel aan sleepliften gekregen :P. Ondanks dat kan ik niet anders zeggen dan dat het een geweldige dag was! Lisa en Selma, super bedankt voor het lenen van de skikleren! Ondanks de temperatuur van ongeveer -15ºC, heb ik het geen moment koud gehad. Ook bij het hardlopen in de vrieskou komt de thermokleding goed van pas. :)

Op de terugweg in de bus was ik net van een bevroren waterval aan het genieten, toen ik opeens uit mijn ooghoeken de auto die voor de bus reed tegen de vangrail aan zag knallen en een rondje van 360 graden op het wegdek zag spinnen. Ik schrok me natuurlijk kapot! Het werd er niet beter op toen we Marco uit die auto zagen stappen. Marco is een Geneefse student uit ons jaar, die met ons mee was gaan skiën. Omdat hij al een skiheld is en zelf een auto had, vond hij het goedkoper om zelf naar Les Houches te rijden. Beetje jammer dat zijn auto nu total loss is. Gelukkig heeft hij er zelf niks aan overgehouden!

Dinsdag waren we uitgenodigd voor de verjaardag van een Geneefse studente die ik nog niet kende in l’éléphant dans la canette. Tegenwoordig is ons doel bij alle activiteiten waar localo’s bij zijn: integreren. Dat komt erop neer dat we, zodra we ergens aankomen, ons als een plaag tussen iedereen die we niet kennen verspreiden en aan het eind van de avond zoveel mogelijk namen proberen te hebben geleerd. Het was heel gezellig, dus ik was blij dat ik (in tegenstelling tot sommige anderen) niet om 8.15u hoefde te beginnen de volgende ochtend.

Ik weet niet of ik toch nog moe was van de avond ervoor, of dat blond zijn echt betekent dat je dom bent, maar woensdagochtend is mijn portemonnee gestolen. Na nog geen 2 minuten in een overvolle bus te hebben gestaan, had ik een zitplek veroverd. Toen ik even later in mijn tas keek, zat mijn portemonnee er niet in. Aangezien ik wel vaker in paniek ben geraakt omdat ik gewoon iets thuis had laten liggen, verbood ik mezelf om dat deze keer pas te doen nadat ik mijn kamer overhoop had gehaald. Dat duurde alleen nog wel even, want ik ben vanuit de universiteit meteen doorgegaan naar het huis waar Edith nu woont, omdat daar een heel leuk feestje met Zwitsers, Canadezen en natuurlijk Nederlanders was georganiseerd. Omdat het later werd dan de trams je thuis willen brengen op een doordeweekse avond, ben ik daar ook blijven slapen. Toen ik de volgende ochtend thuiskwam, was er dan toch eindelijk reden voor paniek… Dag identiteitskaart, bankpas, collegekaarten, zorgverzekeringspas en geld! Eigenlijk mag ik nog van geluk spreken dat dit niet in Nederland is gebeurd, aangezien ik er normaal tien keer zoveel pasjes in heb zitten. Alleen vrij jammer dat je hier toch echt geld (en veul!) nodig hebt om te kunnen eten… Gelukkig zijn alle mede-Leidenaren hier heel lief en hebben ze me allemaal geld aangeboden (jammer genoeg wel te leen :P). Vrijdagochtend is mijn huisgenootje Hacam met me mee geweest naar het politiebureau om aangifte te doen. Dat vond ik van tevoren al heel lief, maar achteraf was ik al helemaal blij, aangezien aangifte doen niet bij mijn basiskennis Frans hoort en de politieagent weigerde om langzaam te praten. Zodra ik weer geld heb ga ik Toblerone voor haar kopen :).

Gisteren zijn we in het kader van de algemene ontwikkeling (en omdat het vlakbij Genève ligt) naar het CERN geweest. Als je niet weet wat dat is moet je je diep schamen. Er zelf een keer heen gaan is ook een oplossing, want het is echt super interessant! Door met verschillende deeltjesversnellers, waarvan er één 27 km lang is, protonen met bijna de lichtsnelheid tegen elkaar aan te laten botsen, doen ze onderzoek in de quantumfysica. Op dit moment proberen ze onder andere het bestaan van Higgs particles te bewijzen. Vraag me niet wat het precies is, want ondanks de uitleg van een hele enthousiaste gids (die tranen in zijn ogen kreeg toen hij het over de eerste botsing in de grootste deeltjesversneller had), zou ik het niet op een begrijpelijke manier kunnen herhalen :P. Kort gezegd een hele mooie dag. Ook de zon deed mee, waardoor het opeens zo warm was dat we buiten hebben geluncht!

Alsof dat nog niet genoeg was, zijn we ’s avonds nog naar Uniparty geweest. Een groot feest voor alle studenten in één van de faculteiten van de universiteit. Vandaag hou ik het dus maar bij een rustig dagje :).

Bisous!
Marlieke

P.s. Om de één of andere reden kan ik op dit moment geen foto's plaatsen, dus die houden jullie nog tegoed!